Psikoz

Bu yoğun karanlığın içine uyandığımda nasıl bir yanılgının içinde bulunduğumun farkındayım. Burası gözlerimi yummaya ihtiyaç duyduğum o alışıldık yer değil, hiçbir zaman olmadı. Yine de ben gözlerimi yumuyorum ve evet, aynı karanlığın içine tekrar uyanıyorum. Bildiğim tek gerçek, gözlerimi kaç defa kapayıp açsam da bu karanlığın aynı karanlık olacağını düşünmemem gerektiği.

Hayır, burada gerçekleri istemek yanılgının ta kendisi. Burada karanlık, yanılgının ta kendisi. Burada yanılgı, kendi varlığım. Burası karanlık ve karanlık benim. Ben yanılgıdan başka hiçbir şeyim ve karanlık, benim varlığımla birlikte kendisinin acınası bir yanılgı olduğunu ispatlıyor.

Nefes al. Ver.

Tekrar nefes aldığım o an, karanlığı ciğerlerimden uzaklaştırıyorum. Soğuğun içine yayılan nemli havayla birlikte buharlaşan halini izliyorum. Ciğerlerim temizleniyor ve artık nefes almaya ihtiyacım olmadığını biliyorum. Dahası, artık ağzımdaki kuruluğu yok etmek için suya, görmek için ışığa, yazmak için harflere ihtiyaç duymuyor oluşum. Bunların hepsine sahip olmak için var olmam gerekmiyor, var olmak içinse bunlara sahip olmak zorunda değilim. Burası artık karanlık değil, ve yanılgım varlığımdan büyük bir duruma geldiğinde yaşamak için ihtiyaç duyduğum ne varsa, hepsi anlamsızlaşıyor.

Burada, bir daha asla karanlık olmayacağını anlayabiliyorum. Bir başka deyişle, doymak için yemek mecburiyetinde olmayacağım, ısınmak için sıcak, uyumak için yatak aramayacağım. Baştan çıkarılmak için nefes alıp veren birine ihtiyacım yok. Çünkü bu yanılgının da ötesinde anın gerçekliğinin son bulduğu yerde, benim varlığım, tüm gereklerin buharlaşıp uzaklaştığını gösteriyor.

Derinlerde, birinin nefes alp verişlerini duyuyorum. Acı çekiyor, zihninin yanılgılarını fiziksel acılardan daha aydınlık varsaydığını biliyorum. Nefes aldığını duyduğum süre boyunca acısının artarak tüm karanlığı bedenine sardığını görüyorum. Tüm bunları görmek için gözlere ihtiyacım yok.

Nefes al. Ver.

Bunu seziyor. Artık soluğunu duymuyorum. Onu duymak için kulaklara ihtiyacım yok. Son soluğunu verdiğinde, onun da yaşamak için ihtiyaç duyduğu ne varsa, hepsi anlamsızlaşıyor. Burada yanılgının kanunları işliyor, burada varlığın ötesinde hiçbir şey yok, burada bir daha asla karanlık olmuyor.

Tweet